Verdriet, dus even niet

Op dit moment staat het bloggen op laag pitje.

Uiteraard speelt het mooie weer een rol maar de afgelopen 2 weken zijn ons 2 vrienden ontvallen.

Zo oneerlijk is het leven soms.

Eerst vrij plotseling een collega van Hans die ook nog onze buurman was. Hans werkt bij de politie dus de collega is met alle politie eer gecremeerd  die je maar kan bedenken. Zeer indrukwekkend maar ook emotioneel. Al je eigen verdrietjes komen dan ook ineens naar boven hé.

 We waren nog niet een uur thuis van de begrafenis of we kregen het bericht van een vriend van Hans (die hij al sinds 1984 kent) dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft. SCHOK.

Bellen, praten, afspreken.

Maandagavond komt het verdrietige bericht dat het nog maar een paar dagen is. GROTERE SCHOK.

Dinsdag zijn we bij hem langs geweest om "  afscheid"    te nemen.

Hoe moeilijk is dat zeg....wat zeg je tegen iemand waarvan je weet dat je hem niet meer gaat zien....

ZEER EMOTIONEEL, maar we,vooral Hans, hebben er wel een goed gevoel over dat we gegaan zijn.

Hij is uiteindelijk donderdagavond rustig ingeslapen in bijzijn van familie.

Ik weet dat dit een zeer persoonlijk verhaal is maar erover praten en nu dus erover schrijven helpt me wel.

 We zitten niet somber op de bank hoor, we weten dat het leven verder gaat maar het verdriet is er wel.

Het volgende blogbericht maak ik weer een gezellig berichtje hoor.

Allemaal een heel erg fijn en zonnig paasweekend.

Liefs

Irma